Bazen hayatıma dair her şeyi unutuyorum.
Başımı alıp gitmek istiyorum. Hiç bilmediğim, uzak ve sessiz bir diyara doğru yola çıkıp kaybolmak istiyorum. Ama biliyorum, nereye gidersem gideyim kendimden bir türlü kurtulamam. Bu gerçekle yüzleşince daha da çok yazmak istiyorum. Senden başlıyorum yazmaya, kendime gelmeden tükeniyor cümlelerim. Unutkanlığım işte o an başlıyor. Her şeyi, herkesi unutuyorum. Ama sen aklımdan bir türlü göçüp gitmiyorsun. Hiçbir mevsim aklımdan götürmüyor seni. Sanki yüreğim ve zihnim bir sürgün yeri; senin sürüldüğün, senin son durağın.
Bitmiyorsun,
Bitiyorum…
